"เบิ่ยจิง วันที่๕"

วันสุดท้ายแล้วครับที่จะเดินทางท่องเที่ยวแบบจริงจังในปักกิ่ง
เช้านี้ได้เจอประสบการณ์อาหารที่สะใจกว่าเช้าวันก่อนฮ่าๆ
จะเห็นว่ามีเข่ง...ในเข่งนั้นคือเกี๋ยว กับอะไรบางอย่างที่ดูคล้ายๆเสี่ยงหลงเปา
จานสองจานเป็นบะหมี่ผัด...เยอะมาก(ต่อจาน)จานนึงเค็มๆ จานที่อยู่ใกล้เปรี้ยวๆ
และชามทางด้านขวาสุดเป็นซุปไข่(น้ำเปล่าต้มร้อน ใส่ไข่ลงไป...)

ต้องมาลองเองถึงจะรู้...สุดติ่งครับ

พอไปถึง...ก็ปวดขี้จับใจเลยต้องหาห้องน้ำ...

แต่มั่นใจได้อยู่ที่นี่ไปตามที่สาธารณะยังไงก็ได้ขี้แน่นอน...

มีห้องน้ำครับ!!!

พระราชวังฤดูร้อน(มั้ง...)

เป็นที่ที่ยังไม่เคยมากันทั้งสามคนเลย

ต้องถามทางว่าทางไหนไปที่ไหนจะได้คุ้มค่าเข้าหน่อย

เข้ามาถึงข้างใน...วันนี้แดดดีครับ...แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก

หนาวโหดอยู่ดี

ที่นี่กว้างใหญ่มากถ้าจะมาเดินจริงๆผมว่าครึ่งวันถึงจะเก็บหมด

แต่สวยนะครับน่าเดิน แต่ก็ไม่รู้ว่ามีอะไรให้กินหรือเปล่าเพราะว่าถ้าเดินกันขนาดนั้น

คงเหนื่อยและหิวมากๆ มีทั้งขึ้น-ลง เขา-เนิน โอย...

ตรงนี้เป็นคล้ายๆหมู่บ้านริมคลอง

แต่ในคลองมันแข็งหมดแล้ว

หนาวก็หนาวไม่ค่อยมีใครออกมารับแขกเท่าไหร่

ทุกคนจะประจำอยู่ในร้านของตนเอง

แล้วรอจังหวะคนผ่านมาถึงโผล่ออกมา(เหมือนบ้านผีสิงอ่ะครับ)

แต่นี่ออกมาเรียกลูกค้าเข้าร้านแทน

เดินลงเจอตลาดน้ำ-เดินขึ้นไปก็เจอวัด...

หลังจากนั้นผมก็เดินย้อนลงไปที่ทะเลสาบ

ซึ่งมันมีทางเดินผ่ากลางทะเลสาบ...ซึ่งยาวมาก เดินกันแฮ่ก

แดดขนาดนี้ แต่จะเห็นว่าน้ำแบ่งตัวออกเป็นสองสถานะอย่างชัดเจน

ที่นี่ถ้าไม่เป็นน้ำแข็งก็ข้ามไปไม่ได้ถ้าไม่ใช้เรือ...

แต่วันนี้น้ำจับตัวเป็นแผ่นเรียบร้อยดี...

มีคนลงไปเล่นสเกต มีคนลงไปเดินลัดข้ามฟาก...

มีเด็กๆลงไปเล่นไถลเก้าอี้...

นั่งเหนื่อยแบบคนแก่...
เดินกันไม่ครบ...แล้วก็จะไปที่อื่นต่อเลยจบลงแค่นี้แหละ

นั่งรถเมล์กลับไปที่พักเพราะว่าสะดวกกว่ามาก

ที่ต่อมาคือสวนสัตว์ปักกิ่ง...

มาดูหมีแพนด้า๑๕หยวนเอง(มีเหตุที่ถูก...ไม่ใช่บัตรลดนะครับ)

ทั้งหมดมีสิบกว่าตัวเห็นจะได้

ขี้เกียจนอนหลับกินเงินเดือน

เอาแต่คุยเล่นกันบ้าง

น้อยครับ...ที่จะทำงานโชว์ตัวตามหน้าที่
หลังจากนั้นก็เดินออกไปดูสัตว์อื่นๆ

และได้เข้าใจว่าทำไมถึง๑๕หยวน

อา...สวนสัตว์ที่ว่างเปล่า...

อา...๑๕หยวน...

อา...เซอไพรส์...

อา...โดนหลอก...
ไม่มีสัตว์ตัวไหนกล้ามาทำงานในอุณหภูมิแบบนี้หรอก

ถ้าผมเป็นตัวอะไรสักตัวในนี้ผมก็คงขอลาหยุดเหมือนกัน

ขนาดผมใส่เสื้อหาขนาดนี้ผมยังแทบจะบ้าเลย

แต่พวกสัตว์โป๊ครับ...ลองนึกดิถ้าเป็นช้างอ่ะ...

ไม่มีขนเลยส่งตรงถึงหนังทันที...ตายแน่...

จะมีก็แค่สัตว์บางประเภทที่ไม่มีที่ไปแล้วอย่างพวกม้าลาย ลา นกบางอย่าง

โอย...

ไม่มีอะไรให้ดูเลย...ประสบการณ์ประหลาด...

เดินสักพักผมถอดใจและเดินออกมาจากสวนสัตว์เพื่อกลับที่พักและเตรียมตัวออกไปทานข้าวเย็น...

แต่ความสยองที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น...

รถแท๊กซี่ไม่มี รถเมล์มาแต่คนแน่นยังกะปลากระป๋อง...

รอรถแท๊กซี่ไปครับ...หนึ่งชั่วโมงท่ามกลาง-๖องศา...

สุดตีนครับทุกข์สุดๆ ใจแม่งวิ่งกลับไปที่อ่างน้ำพร้อมน้ำร้อนๆแล้ว...

สีเหมือนอากาศดี...แต่จริงๆแล้ว สุดๆ

เยๆ...มือเย็นแล้ว สำราญมากกินกระจุย

เป็นข้อยืนยันว่าผมไม่ชอบเหล้าอย่างจริงจัง

กินไม่หมด จนต้องเอากลับที่พักด้วย

กลับมาจัดเก็บข้าวของเตรียมตัวออกเดินทาง

พร้อมกับ"ซอจู"ที่กินยังไงก็ไม่หมด...

คืนที่๕

แป๊ก...