"เบิ่ยจิง วันที่๑"

ระหว่างความรู้สึกดีและไม่ดี การโยกซ้าย-ขวา ของความรู้สึกที่อยู่ข้างใน
ว่าจะเอายังไงดีกับการเดินทางครั้งนี้...
การทับซ้อนของการเดินทางและวันทำงานที่วุ่นวาย
การทิ้งความรับผิดชอบและสิ่งที่ถูกเรียกว่าโอกาส(มีการกำหนดคำขึ้นจากผู้ประสงค์ดี)
การตัดสินใจที่ผสมระหว่างความอยาก...ไม่อยาก และ ซะหน่อยละกัน...เกรงใจ

สุดท้ายก็ตัดสินใจได้...ตอบตกลงกับการเดินทางครั้งนี้

และผมถือว่าคุ้มค่าที่ตัดสินใจทำให้ใครหลายคนต้องวุ่นวายกับการละเลยหน้าที่
ของความเป็นคน ไม่เกี่ยวกับอาชีพ ไม่เกี่ยวกับสายเลือด ไม่เกี่ยวกับอะไรที่เป็นข้ออ้างเลย
เพียงอย่างเดียว...ใจข้างในเท่านั้นเอง!!!

เงอะงะไปๆมาๆก็ถึงวันออกเดินทางซะแล้วครับ
ทำตัวเฉื่อยแฉะสบายใจชิวๆเก็บของเรื่อบเปื่อย
เพราะรู้แล้วว่ากังวลเกินไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา...
ไม่ได้อยู่กับความจริงตรงหน้าเอาซะเลย

ในการเดินทางครั้งนี้ผมเองคงไม่สามารถอธิบายชื่อสภานที่ต่างๆได้ชัดเจนนัก
เพราะว่าการเดินทางครั้งนี้ผมเองแทบไม่ได้สื่อสารกับใครเลย
เพราะว่าที่โน่นใช้ภาษาอังกิดไม่ได้ครับ...
แม้ว่าผมจะโง่อังกิด แต่ถ้าได้สื่อสารบ้าง มันก็ทำให้ข้อมูลเดินทางผ่านเข้ามาที่ตัวผม
แต่นี่ไม่ครับ คุยกับใครไม่ได้เลย เพราะว่าต้องใช้ภาษาจีนกลางล้วน...จบเกมส์กันไปครับ
เลยให้น้องชายช่วยสื่อสารแทนตลอด...
ทำให้เกิดช่องว่างทางความทรงจำของข้อมูลขึ้นมาซะงั้นครับ
ถ้าผิดพลาดตรงไหนก็ช่วยบอกด้วยนะครับ!!!

เกริ่นนานไปละ(คิดในใจ)
เพราะว่าพยายามคิดว่าจะพูดถึงอะไรดี...
มันเลยพยายามคิดๆๆๆๆแล้วมันก็เสียเวลาๆๆๆๆๆ
ดูโน่นดูนี่หาได้มีสมาธิอยู่ตรงนี้ไม่...
บัดซบ!!!

เริ่มเลย...

ที่นี่คือดินแดนทองคำ...รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ประทับใจกับการขับเครื่องบินครั้งนี้มาก
ขอเอ่ยชื่อผู้ทำความดี(การบินไทยครับ)
TG614 52-01-05
บินได้เยี่ยมมากลงจอดเนียนขึ้นเนียน
เพราะว่าผมเองเป็นคนที่แพ้ความดันมาก
มันทรมานจริงๆเวลาที่ความดันมันเปลี่ยน
แล้วเราต้องทนอยู่กับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นภายในหูจนแทบจะเป็นบ้า
แต่ครั้งนี้เยี่ยมจริงๆครับ(ทำดีขอชมเชย ทำไม่ดีชมเชยสองที...)


รถไฟในสนามบินที่เชื่อมโยงระหว่างตัวอาคาร

ผมเองไม่ได้ถ่ายรูปในช่วงนี้เท่าไหร่...
เพราะว่างงกับการหาทางไปที่ทางออก
เลยเน้นไปทางการเดินมึนเสียมาก


ถึงแล้วครับ ทางที่จะไป

และเหตุการณ์หลังจากนี้...
ไม่มีการบันทึกภาพเหตุการณ์ใดๆทั้งสิ้น
จิตวิญญาณของคนบันทึกภาพนั้นต่ำไป...
ทุกอย่างจับตัวแข็งภายใต้อุณหถูมิ-๖องศาเซลเซียสเท่านั้นเอง
(แทบบ้า)

ผมเลยไม่ทำอะไรสักอย่าง...นอกจากรีบเดินๆๆๆๆๆๆๆ
หาที่พอจะกำบังลมได้
เดินไป...ปวดฉี่ไป!!!


เมื่อถึงที่พัก เก็บของเรียบร้อยก็เดินไปรับอาหารเย็นใกล้ๆกับที่พัก
ใกล้มากครับ แต่พอบวกความเย็นเข้าไป มันทำให้รู้สึกว่าระยะทางมันยืดเพิ่มอีกเป็นกิโล

มือเย็นนี้...เป็นอาหารเกาหลี(ปลอมๆ เพื่อนของน้องชายบอกมาว่าที่เกาหลีไม่มีใครกินแบบนี้)
แต่ก็ยังอร่อยดีครับ...ถ้าเทียบกับความทรงจำแสนจืดของอาหารจีนที่เคยไปซัดที่ฮ่องกงมา


หนาวเหลือเกิน...หนาวจริงๆ หนาวเป็นบ้า...
ทำให้ผมเข้าใจว่าทำไปหนาวถึงทำให้คนตายได้
คาราวะเลย!!!



ผ่านพ้นไปหนึ่งวันที่เบิ่ยจิง

เจอกันวันถัดไป...