ไม่แน่ใจว่าหัวข้อนั้นคืออะไร...
มันเหมือนการเดินทางในหนึ่งวันที่เกิดเรื่องราวต่างๆ
จนไม่สามารถอธิบายเป็นหัวข้อเฉพาะได้
ดังนั้น...ผมจึงให้หัวข้อบทความนี้ว่า
"ณ.๕๑-๐๘-๑๖"
จริงๆแล้วกิจกรรมในวันนี้ไม่ได้มีอะไรมากมายเลย...
เพียงแต่ตัวผมเองเท่านั้นที่รู้สึกเหมือนกับว่าต้องทำอะไรหลายอย่าง
เพื่อวันนี้...มันรู้สึกว่าต้องเตรียมตัว มันต้องวางแผน หรืออะไรต่างๆ
ช่วงเช้าของวันนี้ผมก็ตื่นขึ้นมาตามปกติในช่วงเช้า...ซึ่งอาจจะเช้ากว่าทุกๆครั้งเพราะว่าต้องตื่นมารับผิดชอบ
งานบางอย่างเพื่อกิจกรรมในช่วงบ่าย...นั่นก็คือการหาเนื้อเพลงและซ้อมกีตาร์เบสของผมให้พร้อม...
ผมอาบน้ำแต่งตัวเดินทางออกจากบ้านไปพร้อมกับอุปกรณ์พลุงพลัง(พิมพ์ถูกป่ะ?)
มีกระเป๋ากล้องและกระเป๋าเบส ถึงจะแค่สองอย่างแต่อยากให้คุณๆมาลองโดนน้ำหนักรวมๆดู
เรื่องราวก็ไม่ได้มีอะไรมากมายนักเพราะว่าก็เพียงเดินทางไปให้ถึงห้องซ้อมภายในเวลาที่นัดไว้...
มันก็เป็นการเดินไปเรื่อยๆจนถึงที่นัดหมายครับ...
เมื่อได้เวลาซ้อมดนตรีในช่วงบ่ายแก่ๆก็เข้าห้องซ้อมกันไป...
ในห้องซ้อมครั้งนี้กับรายการเพลงที่สอง...ที่ถูกนำมาเพื่อซ้อมจำนวนทั้งหมดยี่สิบกว่าเพลง
ซึ่งเล่นไปไม่ถึงห้าเพลง...(ผมสงสัยว่าที่เหลือพวกผมทำอะไรกัน?)
ครับ...และนี่คือผม
เล่นผิดแค่ไหนก็ไม่หยุด
ถ้าไม่มีใครบอก!!!
จอมโซโล่...โซโล่อย่างเดียวปล่อยเพลงโล่งได้เพื่อโซโล่!!!
ร้องบ้าง...ตีกลองบ้าง!!!
อา ขี่ อา คือ ดอ โค โน ชี เด่...
อา เค อิ คึ๊ อา โค โท่ ชี้...
เมบี ล้ากกี่ๆ
ตีกลองบ้าง...ร้องบ้าง!!!(อาการเมา)
มีคนมาถ่ายวีดีโอให้ด้วยนะ...ขอขอบคุณโคตรไอเฆี้ยม
ทุกคนสนุกสนานกันมากๆ(มั้ง?)
สิ่งนี้หรือที่เรียกว่า"ปรมถ"
ส่วนนี้เรียกว่า"บัญญัติ"
และนี้เรียกว่า"๒ปรมถ"
เล่นได้ไพเราะเกินไปเลยต้องปิดหู...
บทเพลงที่เร่าร้อนเคลื่อนไหวไปตามจังหวะตลอดสองชั่วโมง...
จบลงที่ทุกคนแยกวงกันครับ...
และเมื่อจบการซ้อมดนตรีแต่ละคนก็แยกกลุ่มแยกย้ายกัน
การซ้อมดนตรีครั้งนี้ขอขอบใจ อ้วนกะอิ๋วที่โผล่มาทันเวลา...
แล้วมาหนุกกันอีก!!!
ส่วนพวกผมเดินทางไปตามการนัดหมายอีกรายการ
ซึ่งก็คือการเลี้ยงน้องๆในวาระการรับปริญญา...
ที่ถนนข้าวสาร...
ตอนนั่งรถแท็กซี่ไปที่สี่แยกคอกวัวนั้น...ฟ้ามืดๆ
ลุ้นๆนอยๆว่าฝนจะตกหรือเปล่า?
ถ้าตกลงมานี่จะเซ็งเป็ดมาก!!!
และผมก็เดินทางมาเรื่อยๆ
ไปนั่งรอการรวมกลุ่มที่เบอเก้อคิง...
จนทุกคนโผล่มากันครบถ้วน...
ที่ร้านอาหารร้านนั้น...
ในช่วงแรกๆที่ผมมาผมเชื่อว่าร้านนี้จะเป็นร้านที่คนอื่นๆจหายากและคนน้อย
จะได้สบายๆไม่วุ่นวาย...
แต่ในทางกลับกันเมื่อผมคิดอย่างนี้และหาร้านเจอ...
คนอื่นๆมีต้องมีสิทธิ์หาร้านเจอและคิดแบบผมเช่นกัน...
บัดซบจริงๆ สรุปคือ...คนเยอะมากครับ!!!
กำลังโดนสัมภาษณ์ถึงความรู้สึกที่ต้องเลี้ยง
อาหารมื้อนี้เพื่อคนอีก9คนครับ...
9คนครับ!!!
...
ยิ้มกันไปเหอะครับสาวๆ
แร้งลงละครับร้านอาหารญี่ปุ่นกลายเป็นทุ่งซาวันน่าไปแล้ว...
ผมก็เป็นเหมือนซากม้าลายที่โดนทึ้งอยู่(ทางสภาพการเงิน)ฮ่าๆ
...
แอบขโมยกุ้งมากินคนเดียวครับ
เพราะว่าโต๊ะฝั่งของผมนั้น
กินกันป่าเถื่อนมากครับ
เลือกผิดฝั่งมากๆ...
แพ้เทคเคนแล้วอย่ามาเก๋านะว้อย!!!(มินกล่าว)
เกมส์แพ้แต่คนไม่แพ้ว้อย!!!(เบิ้ดกล่าว)
มันเป็นอย่างงู้น อย่างงี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ(พี่คิมกล่าว)
...(ไกด์กล่าว)
แอ๊ก!!!
เมื่อทานอาหารเสร็จเรียบร้อยดีแล้ว...ผมก็ย้ายฝั่งไปๆมาๆ
จัดรูปรวมๆไปรอบหนึ่งซึ่งคนถ่ายคือผมเอง...
เมื่อคิดเงินเสร็จเรียบร้อยก็ออกเดินทางไปอีกร้าน
เพื่อไปดูดควัน!!!
ดึ๊ก กะ ดึ่ง ดึ๋ง (ช่วยวนลูปซ้ำๆกันเองจะได้บรรยากาศของร้านเอง)
ดาวแดงหลอดหนึ่ง...
ควันสองเตา...เชอรี่กับแอ๊บแบ๊ว(...)
ที่ตั้งชื่อว่าแอ๊บแบ๊วนั้นเพราะว่ามันหวานมาก
แดกไม่ลงเลย(แอ๊บแบ๊ว มาจาก แอปเปิ้ล)
ร้านแดงมากๆเรติน่าทำงานหนักสุดๆ...
แต่โชคดีที่มึนๆหน่อยๆเลยพอทุเลา!!!
จำได้ว่ามาร้านนี้เพื่อมาพูดคุยกัน...
แต่มันกลับกลายเป็นการเล่นอูโน่แทน...
แบ่งเป็นทัวร์นาเมนต์อย่างเรียบร้อย...
เป็นฝั่งนักธุรกิจและยาจก...
ต่อด้วยช้างอีกหลอด...ราคาแม่งพอกันเลย...
ไม่น่าพลาด!!!
...
ส่วนผมเองก็พยายามกดชัตเตอร์กล้องไปเรื่อยๆ...
แต่กดไปได้สักพักความมึนก็เริ่มมา...
ความสบายเริ่มครอบงำ...
การละเล่นต่างๆรุมเร้า...
เลยจบลงที่วางกล้องไว้เฉยๆและก็เมาไปเรื่อยๆจนจบงาน
อืมม์...
ต่อไปตาใครครับ!!!
อ่อ...
ผมเพิ่มเติมด้วยว่าสามารถเข้าไปดูไฟล์วีดีโอได้ที่
สุดยอด...ไม่อยากจะอธิบายมาก...ไปดูเองว่าระดับมืออาชีพเป็นอย่างไร...จังไรมาก!!!
4 ความคิดเห็น:
หนุกมักๆๆๆๆ มันส์มากๆๆๆๆๆ
เพราะเงินพี่เบียร์
ขอบคุณมากกกกกกกกกกกกกคาบบบบ เอิ๊กๆๆๆ
ไว้เลี้ยงน้องบ้างนะ คราวหน้าจะยอมให้เลี้ยง 55555555
ูร้านที่ดูดบารากุน่านั่งมากฟ่ะ
อาเสี่ย
ของเขาดีจริงๆ เห็นบรรยากาศห้องซ้อมแล้วอยากซ้อมวงมั่ง คิดถึงสมัยที่เคยซ้อมสุดมัน
แสดงความคิดเห็น