"จิต"

วันก่อนหรือว่าเมื่อเช้า...หรืออะไรสักอย่าง


ผมรอรถเมล์...


ท่ามกลางแสงที่ผ่านเข้าดวงตาของผม...


ผมเห็นร่มเงาสีเขียว ชิ้นส่วนเศษซากของธรรมชาติ
สันมุมเหลี่ยมคม ของสิ่งสร้างจากน้ำมือมนุษย์
กลมยางล้อพร้อมโลหะ เคลื่อนที่ผ่านไปโดยทิ้งควันสีเทาเข้มไว้...

ไม่เหมือนคนดีๆที่ทิ้งความสุขไว้ยามจากไป...


ระหว่างที่รอห้วงโลกธาตุของแต่ละสิ่งมาบรรจบเพื่อจะเคลื่อนตัวไปสู่บางที่...


ผมเห็นเด็กเนิร์ดคนหนึ่งรีบวิ่งขึ้นรถเมล์


ผมสัมผัสถึงแรงเหยียดยืดหดของกล้ามเนื้อที่รวมกันเป็นแรงถีบตัวส่งให้ลอยขึ้น
และเคลื่อนที่เฉียงไปข้างหน้า...


มันช่างดูทรงพลัง...ถึงแม้ว่าท่าทางของเด็กคนนั้นจะดูเก้ๆกังๆตามประสาเด็กเนิร์ด


แต่ผมรู้สึกได้เลยว่าเค้าต้องการขึ้นกล่องโลหะติดยางกลมใบนั้นอย่างรวดเร็วตามประสา...


เด็กคนนั้นได้ส่งความตั้งใจของเขาไปยังที่นั่งในรถคันใหญ่นั้นอย่างแน่วแน่...


เขาเคลื่อนตัวไปเร็วให้ได้ดั่งที่เขาต้องการ...


เขารู้สึกเร็วมากกว่าที่เขาเห็น เขาเคลื่อนที่ไปเร็วมากกว่ที่ผมเห็น...


แต่เขาไม่ได้เรียกร้องให้ใครไปเห็นความเร็วนั้น...


แต่ผมดันบังเอิญไปเห็นและรู้ได้จากแสงที่สะท้อนเข้ามา ถึงแม้มันไม่ได้รวดเร็วมากมาย...


แต่มันรวดเร็วจริงๆสำหรับ...










จิตไป...กายไป















เช่นเดียวกันกับที่ผมเป็น...









จิตเหนื่อย...








!!!