"ภาษาของผม"

ช่วงนี้รู้สึกว่าตนเองนั้นดัดจริต
พูดใส่สำเนียงพยายามออกเสียงศัพท์ฝรั่งให้ชัด...
ทั้งๆที่มันก็ไม่ชัด ฟังเพลงต่างชาติหยิบกีตาร์มาดีดร้องให้ชัด...ได้ไม่ชัด!!!
การกดแป้นพิมพ์ไม่ชัดเจนเช่นเคย...
เขินที่จะพิมพ์ผิด เดี๋ยวจะดูโง่
คำไหนพิมพ์ผิดก็ต้องกังวล แทนที่จะใช้คำอื่นมาทดแทนหรือไม่ก็ไม่ใช้มันซะเลย
รู้ทั้งรู้ว่าทางมันขาดก็ยังเสี่ยงกระโดดข้ามไป
แต่บังเอิญตรงที่ว่าการกระโดนั้นกระโดดในทางเดินแห่งนามธรรม
ตกลงมากระดูกไม่หัก แขนไม่ถลอก แต่ไม่ทราบว่าจิตใจโดนอะไรไปบ้าง...

เอ่อ...อะไรกันวะเนี่ย?

กว่าจะรู้ตัวก็กลายเป็นนิสัยแปลกๆที่เริ่มงอกเงยแผ่กิ่งก้านซะแล้วครับ...

ที่จริงมันก็เป็นปกติอย่างที่มันจะปกติน่ะแหละ...

เอ๋...(เกิดการสงสัย มีการกดสเปซบาร์ถอยกลับไปกลับมาเพราะว่าสติไม่อยู่กับตัวเท่าไหร่)

ทุกคนน่าจะเข้าใจภาษาของผมนะ...ไม่เหนือบ่ากว่าแรงหรอก...จริงมั้ย?

เมอรี่คิดมั่ด!!!