"นาม-รูป-นาม-รูป-นาม-รูป..."

คำถาม?
บอกเล่า...
ปลุกใจ...
เตือนสติ!!!
โกรธ!!!
งอน...
หงุดหงิด...
เคลิบเคลิ้ม...
เจ็บ
ตึง
หย่อน
มืด
จ้า
ดัง
เบา
เหม็น
หอม
ร้อน
เย็น
ฯลฯ

รูปแบบของการสื่อสารต่างๆที่กระทบต่อตัวรับสัมผัสของเรา
ล้วนแต่เป็นรูปธรรมทั้งสิ้น
แต่ผมเองก็ทราบดีว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีรูปธรรม
ถึงแม้ว่าเราจะรับรู้ว่ารูปธรรมเหล่านั้นจะออกมาจากสภาพวะที่จริงแท้
มันทำให้ผมรู้สึกว่า รูปธรรมและนามธรรมนั้น แยกออกจากกันไม่ได้

เหตุและผล รูปและนาม ที่เกิดขึ้น
ให้พวกเราๆเข้าใจไว้เลยว่ารูปธรรมที่เกิดขึ้นนั้นจะเกิดขึ้นจากนามธรรมบางอย่าง
เช่น...
1.เราไล่มดที่มารูมรับประทานน้ำตาลในขนมของเรา
ผมอยากรู้ว่าคุณๆทำอย่างนั้นเพราะอะไร?
2.เราปาดน้ำที่ชโลมอยู่บนผิวหน้าเวลาอาบน้ำ
ผมอยากรู้ว่าคุณๆทำอย่างนั้นเพราะอะไร?
3.การที่เราเกาขาเมื่อยุงมาเจาะผิวหนังและดูดเลือด
ผมอยากรู้ว่าคุณๆทำอย่างนั้นเพราะอะไร?

ต่างๆนั้นมีนามธรรมเกิดขึ้นจึงก่อรูปธรรม
และก็มีรูปธรรมที่ก่อเกิดนามธรรมในทันที

4."ความรู้สึกยินดี"ยิ้มหน้าบานแฉ่งเมื่อมีผู้คนชื่นชมในความตั้งใจทำสิ่งดีๆ
ที่เรามุมานะกระทำบางสิ่งบางอย่าง
"ความรู้สึกยินดี"นั้นเป็นรูปธรรมหรือนามธรรม?

5."ความรู้สึก"เมื่อเราตัดสินใจแสดงน้ำใจหรือไม่ก็ตามที่จะยกที่นั่งให้กับเด็กสตรีมีครรภ์และคนชรา
ที่ก้าวขาขึ้นมาอย่างรวดเร็วไม่สนใจความเมื่อยล้าของกรดแลคติคที่หลั่งเข้าไปใน
กล้ามเนื้อส่วนต่างๆที่ช่วยนำพาร่างกายของพวกเขาๆแหวกผ่านผู้ใช้บริการที่
มายืนรอคิวขึ้นรถเมล์ก่อนหน้านี้และพุ่งทะยานขึ้นมาหาที่นั่งที่มีผู้จับจองครบหมดแล้ว
"ความรู้สึก"นั้นเป็นรูปธรรมของนามธรรม?

แล้วอะไรอีกหลายๆอย่าง...

6.ขณะที่คุณเดินออกไปซื้อของในสถานที่ที่โปรดปราน
คุณไปเจอสิ่งของสิ่งหนึ่งที่คุณชื่นชอบเป็นอย่างมาก
คุณปรีเข้าไปพบเห็นราคาที่พอเพียงต่อปัจจัย
คุณจึง"ตัดสินใจ"สวาปามเขมือบสิ่งนั้นมาเป็นของคุณ
ความรู้สึกที่คุณ"ตัดสินใจ"เป็นรูปธรรมของนามธรรม?

ผมเป็นกังวลกับคำถามของผมที่กระจายตัวลงไปในพื้นที่สีเทานี้
เพราะว่ามีบทความหนึ่งที่ผมได้ไปรับมาแล้วรู้สึกว่ามันดีทีเดียว
http://seefoot.blogspot.com/2008/06/blog-post_16.html
เขากล่าวถึงข้ออ้างความอวิชชาของตนเองที่ยกหยิบมาเป็นโล่กำบัง
เพื่อย่อหย่อนต่อความผิดที่ตนเองมีให้เรื้อรังต่อไปเมื่อยังมีโมหะ
และไม่เห็นความสำคัญในการแก้ไขตนเอง...

เช่นเดียวกันกับตอนนี้ครับผมเองกำลังจะกางโล่แห่งบาป
ที่จะบอกว่า"คำถามที่ผมตั้งมานั้นก็เกิดจากความรู้อันน้อยนิด
ถ้าเกิดว่าคำถามนี้ทำให้ใครต้องเกิดความเข้าใจผิดหรือไม่ได้
รับประโยชน์อย่างคำถามและบทความนี้ก็ต้องขออภัยไว้ด้วย"

...

ในที่สุดก็ได้ก่อบาปใหม่...ชดใช้ของเก่าไม่ทันหมดสร้างของใหม่ทันที...

สิ่งที่ผมตั้งคำถามไปนั้น

ผมต้องการทำความเข้าใจกับตนเองว่า...ที่จริงแล้วนามธรรมนั้นก็ยังคงเป็นรูปธรรมอย่างหนึ่งเช่นกันใช่หรือไม่
มิเช่นนั้น...











เราจะรับรู้ถึงนามธรรมเหล่านั้นได้เช่นไร?















ในเมื่อจิตของเราดันไปกระทบสิ่งนั้นซะได้...


อาจจะเข้าใจผิดก็เป็นได้...


พึงระลึกไว้เสมอว่า...ที่เกิดรูปธรรมขึ้นนั้นต้องมีนามธรรมก่อเกิดแน่นอนมิเช่นนั้น
จะไม่มีเหตุ-ผลใดที่เราจะเกาถ้าเราไม่คัน...หรือว่าคุณตอบว่าเราเกาเพราะยุงกัด...

แต่นี่เป็นขั้นต้นๆเพราะว่ายุงมากัดนั่นแหละเราจึงได้คัน...

เพราะว่าเราดันมีขานี่แหละยุงจึงกัดขาข้างนั้น...

ลองขาข้างนั้นขาดดูสิครับ...







...







ที่จริงตั้งใจจะเขียนอีกเรื่องนะเนี่ย...ไหงกลายเป็นเรื่องนี้ไปล่ะ...?